PNF

Metoda ta powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa – dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki – Maggie Knott. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego, który opiera się na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych. Jego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu. Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana  na naturalnych ruchach zdrowego człowieka, zbliżonych do tych wykonywanych w życiu codziennym. PNF ma zastosowanie zarówno w neurologii jak i ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.

Podczas planowania terapii potrzeb ruchowych i problemów zgłaszanych przez chorego przynosi wiele korzyści i czyni z PNF metodę przyjazną dla pacjenta :

• pozytywne rozpoczęcie terapii buduje w chorym, pomimo świadomości uszkodzenia, wiarę we własne siły i powodzenie ćwiczeń, stymulując do mobilizacji rezerw tkwiących w jego organizmie bez obawy o wystąpienie bólu,
• jasno określone, osiągalne cele wpływają na pełną świadomość pacjenta podczas przeprowadzania zabiegu,
• rozwiązywanie problemów ruchowych dnia codziennego pacjenta, jak np. czesanie się,
• wyjaśnienie zasad wykonywania poszczególnych aktywności, chroni pacjenta przed samoistną, patologiczną kompensacją,
• uczenie zmian pozycji oraz ruchów globalnych tj. poruszania się w obrębie łóżka, przesiadania się z wózka na toaletę itd.
• ze względu na sumowanie się podczas terapii wielu bodźców odbieranych przez pacjenta stanowi silną stymulację polisensoryczną, gdyż w wykonywanych ćwiczeniach aktywizowany jest wzrok, słuch, receptory dotyku, równowagi, czucia głębokiego i wiele innych.